سو سو می زد برایم ،آن ستاره ای که 

نشانش کرده بودم،

لحظه ای پیش،با شوقی بچگانه

... 
مثل حس اولین دیدار و بعد تاب خوردن چند احساسِ هم زمان...

و بعد...

مگر تو همان حس خوب و ناب نیستی که همیشه همین نزدیکی ها پرسه میزدی...

 

همین روزهاست...

میدانم که می شود...

که می آیی با همان لبخند ی که کنار قهوه ی تلخم گذاشته بودی ،

دستت را باز میکنی

اینجاست

همان ستاره ای که سو سو میزد....

 

 

 این همه صبر برای چه

 

مگر نمیبینی اینجا زانو به بغل گرفته ام 

 

مگر چشمِ به راه دوخته ام را نمیبینی

 

این آمدنت مرهمی ست برای این دلِ بهانه گیرِ کم طاقت،

 

از همان مرهم هایی که میسوزی اما میدانی که خوب میشوی...

 

باور کن اینجا دلی پر میکشد برای اینکه اسمش را صدا کنی،برای یک عزیزم...

 

_عزیزم؟

 

_جانم...

 

 

حالا هی صبر کن................

 

تی نوشت

 خود را به زور در قلب کسی که دوستتان ندارد نچپانید...

جا نمی شوید....چروکیده می شوید...

 در روزگاری که "سلام" و "خداحافظ" فرقی با هم ندارند، نه ماندن کسی حادثه است، نه رفتن کسی فاجعه...

فصلی که دوستش داشتم، بهار...

آینه ای روبروی تمام حسهای خوب دنیا...

دفترم پر میشد از حرفهای ناتمام،چرا پایانی نداشت همه ی این حرفهای نگفته ای که هیچ وقت خوانده نشد،

و بسته میشد این دفتر هر شب کنار تختم و هر صبح نگاهی با حسرت...

یعنی میشود روزی برسد که تمام این حرفها خوانده شود 

یعنی میشود روزی بخوانی تمام این دردهای بیرون ریخته را ، تمام این حس هایی که...

وبرسد روزی که دستی بکشی بر سر و گوش این دفتر خاک گرفته...

که لبخندی بزنم از سر شوق و دست بگیرم تمام حسهای خوب دنیا را... و پر بگیرم از این جهان به غایت غریب و آزاد شوم از تمام این پیچیدگی های زندگی که پاهایم را گرفته...

میشود...

میدانم...

تی نوشت

 دوباره شروع کردم به نوشتن...
بعد از تمام اتفاقایی که باعث شد ننویسم...